WIDOCZNA ROZBIEŻNOŚĆ

O’Henry, o ile sobie dobrze przypominam, za­kończył swoje opowiadanie w następujący sposób: powieść na ślepo wyjęta z kosza na śmieci oka­zuje się genialna (nie znany młody autor), wszy­stko wraca do normy.Nie znam oczywiście zawartości koszy redak­cyjnych moskiewskiego ośrodka telewizyjnego, nie wykluczam tego, że „nowa era” naszej telewizji zacznie się właśnie tam. Lecz na razie… To że istnieje rozdźwięk między możliwościami technicz­nymi i artystycznymi w dzisiejszej telewizji, nie ulega wątpliwości. Przypuszczam, że jeszcze długo będzie on o sobie dawał znać. Rozbieżność widoczna jest dosłownie wszędzie. Chociażby w tym, że w ostatnich latach wydano u nas co najmniej dziesięć książek o technice pro­gramów telewizyjnych. I to książek potężnych, so­lidnych. Nie ukazała się natomiast ani jedna ksią­żka czy choćby broszura o telewizji jako o nowej dziedzinie sztuki. W każdym razie do maja 1961 roku, gdy piszę te słowa, takiej książki nie było.