DOBRE I ZŁE PROGRAMY

Telewizji, w której drażni nas odgłos pękających żarówek reflektorów i padających w studio przedmiotów. Telewizji de­nerwującej przez nieustanne wjeżdżanie kamery w kadr…A może telewizji sądzone jest pozostanie „kolo­sem na glinianych nogach” lub według słów Ma­jakowskiego „parowozem na kurzych łapkach”?Oczywiście w telewizji są i dobre programy. Widzimy i znakomite. Zakładam nawet, że do­brych jest większość. Lecz nie o to chodzi! Tele­wizja jako scena, jako nowa sztuka (nie będzie­my się spierać o słowa) nie zdobyła sobie miliono- wej, przerastającej wyobraźnię widowni. Nie zdo­była jej pracą i wysiłkiem, lecz widownia ta zo­stała podarowana telewizji niejako z góry, przy­niesiona jej na talerzyku. „Jedzcie, ile chcecie!” Oto chyba jedyny „warunek” postawiony widow­ni.Tu właśnie „technicy” zrobili „humanistom” tak zwany królewski dar!