PATETYCZNA TEATRALNOŚĆ

Obca jest mu patetyczna teatralność, aktor­stwo charakterystyczne, jego domeną jest maksy­malne utożsamienie się aktora z postacią, niezwy­kle subtelny, naturalny styl gry. Jednakże cały szereg programów przekonał mnie o tym, że umowność bynajmniej nie jest sprzeczna ze spe­cyfiką teatru telewizyjnego. Tak więc zastosowanie absolutnie umownej sce­nografii w zrealizowanej dla telewizji przez Wa­lentyna Płuczka sztuce-pamflecie Roberta Mer­le’a Syzy i Śmierć wcale nie zburzyło iluzji au­tentyczności, lecz przeciwnie, pomogło uwierzyć w prawdziwość gry aktorskiej, jawnie teatralnej, graniczącej z groteską, nawet w prawdziwość tak alegorycznej postaci jak Śmierć.