OSOBISTE DYGRESJE

Jak się okazuje, autor będący w średnim wie­ku (nazwijmy to tak) może pozwolić sobie na dość rozległe podróże w czasie. Podejrzewam, że za wszystkie te osobiste dygresje dostanie się auto­rowi od któregoś z czytelników po głowie. Może powie szczerze: „nie obchodzi mnie autor, inte­resuje mnie obiektywne zaprezentowanie mate­riału”… Lecz autor, wydaje mi.się, ma na swoje usprawiedliwienie to, że pisze swą książkę z po­zycji widza. Przecież niniejsza książka nie nazy­wa się po prcstu „Telewizja” lub „Co to jest te­lewizja?”, ale Telewizja i my. A ,^my” — to za­równo „oni”, „ty”, jak „ja”… Najwidoczniej roz­patrywany przedmiot obejmuje poza samym sobą i to wszystko, co się z nim łączy, zarówno akt twórczy, jak jego odbiór. W przypadku telewizji akt odbioru może być nawet bardziej interesujący niż akt tworzenia.