CZEGO MOŻNA SIĘ NAUCZYĆ Z DOŚWIADCZEŃ FILMU?

Wygląda to w przybliżeniu następująco. Kame­ra zaczyna swą pracę. Widzimy z bliska aktora, któremu najwyraźniej w tym momencie dano znak, że ma zacząć grać. Przez chwilę aktor ma jeszcze twarz nieruchomą, później, widać to wy­raźnie, zaczyna „wcielać się w rolę” wypowia­dając odpowiednią kwestię. Akcja toczy się nie­mrawo, aktorzy szarżują — grają, jak to się mó­wi, „teatralnie”.Lecz oto akcja przenosi się w plener. Pokazują nam wstawkę filmową. Wszystko wygląda inaczej, sposób gry — czy chce tego reżyser czy nie — jest inny, jest rytm i tempo, montaż za­gęszcza czas, jest to oczywiste, przecież w filmie istnieją inne prawa niż w teatrze. Dociera to do naszej świadomości, powoli przestawia się ona na inny rodzaj percepcji.