W KONTEKŚCIE WIDZA

O tym, co decy­duje o kontakcie widza z człowiekiem na małym ekranie. Inny przykład. Występuje grupa dzien­nikarzy, wśród nich Tatiana Tess. Zbliżenie. Wi­dzimy twarz znanej dziennikarki, która przyszła do studia telewizyjnego. Zaraz zacznie opowiadać czymś, co poruszyło ją do głębi. Nie ma przy sobie żadnych notatek. Kamery poszły w ruch Tatiana Tess znalazła się sam na sam z milio­nową widownią. Przypadek, wydawałoby się, z punktu widzenia specyfiki telewizyjnej, idealny.Ale dlaczego widz nie może nawiązać kontaktu z kobietą z ekranu? Dlaczego to, co mówi Tatiana Tess samo w sobie interesujące — nie dociera do niego, nie zaciekawia go?W pierwszej chwili niepokój widza budzi to, że słowa z ust Tatiany Tess padają zbyt szybko, zdania są zbyt okrągłe. Następnie dostrzega wy­raźną literackość jej relacji. Później do­strzega, że Tatiana Tess podczas swego występu nie patrzy w obiektyw i mówi jak gdyby w prze­strzeń, do nikogo nie adresując swych słów. Nie widzi się jej oczu…