Telewizja i człowiek

Od czego jednak zacząć i jak poprowadzić opo­wieść o dniu dzisiejszym telewizji? Może od tego, jak z nastaniem zmierzchu, owej intymnej

O istnieniu tej prostej i wyraźnie do­strzegalnej zależności między pracą stacji telewi­zyjnych i wodociągowych przeczytałem w pew­nym czasopiśmie zagranicznym.Ludzie jak

Krzyże anten znaczą ich zwycięski pochód. Wła­dają już całymi obszarami kraju.To jakby okupacja.Ludzie, nie zdając sobie z tego sprawy, stają

A życie nie stoi w miejscu. Toczy się dalej nie­zależnie od ciebie. Nie chce ci się wskoczyć do dalekobieżnego pociągu,

Życie płynie nie niosąc ciebie w swym wart­kim nurcie.Świat jest iluzoryczny. Świat oglądany poprzez szkło.A finał może być podnoszący na

Prawda, lubimy powtarzać, jest bardziej fra­pująca niż zmyślenie. I tak jest w istocie.Rimma Kazakowa, młoda poetka rodem z Da­lekiego Wschodu,

Wszystko bowiem odcią­gałoby wówczas potencjalnych telewidzów od pro­gramu: czy byłyby to żywiołowo organizowane wiece, czy też uczestnictwo w „masowych wido­wiskach”!

Czy telewizja osłabia więź między ludźmi? Oczy­wiście tak. W zapomnienie poszły stadiony z ich wspa­niałym demokratyzmem, gdzie w żywiołowym od­ruchu jak